پاراگلایدر از کجا شروع شد؟
طراحی پاراگلایدینگ، مانند هنگ گلایدینگ، تا حدی از برنامه فضایی ناسا ایده گرفته است.
خلبان آمریکایی دیوید باریش یکی از اولین ایرفویل ها را ساخت که به پیشرفت پاراگلایدر امروزی بسیار کمک کرد.
پس از پایان جنگ جهانی دوم، باریش نیروی هوایی را ترک کرد و به تحصیل در موسسه فناوری کالیفرنیا در رشته آیرودینامیک پرداخت و مشاور ناسا شد.او در سال 1955 کمکی را طراحی کرد که یک چتر نجات سبک تر و با قابلیت های پروازی نسبت به نمونه های قبلی بود.در اوایل دهه 1960، او بر اساس کارهای قبلی خود، چتر نجاتی به نام Sailwing را طراحی کرد تا به برنامه های ناسا کمک کند.
وی اولین بار در سال 1965 از یک پیست اسکی در نیویورک پرواز کرد و آن را «بالا رفتن از شیب» نامید.
تقریباً در همان زمان، افراد دیگری نیز به طراحی چتر نجات پرداختند.در سال 1964، دومینا جالبرت آمریکایی، اختراع پارافویل را به ثبت رساند که یک چتر نجات چند سلولی بود.این طرح از حرکت هوا که در سلول‌ها می‌وزید برای باد کردن چتر استفاده کرده و با شکل ایرفویلی که به آن می‌داد باعث سرخوردن چتر می شد.
“هیچ وقت ناراحت یا متاسف نباشید. من تمام مراحل را دویده ام تا آن را تمام کرده ام. مصمم باشید و تمام تلاش تان را بکنید.” این یکی از جمله های معروف گرگ یار بنی ( Greg Yarbenet) است. گرگ یاربنی ، یک چتر باز با تجربه از پنسیلوانیا امریکا است. وی در سال 1968 با یک چتر نجات از شیبی کوتاه پروازی را انجام می دهد. بالی که او استفاده کرد بسیار شبیه پاراگلایدر در اواسط دهه ی هشتاد است.
عکس هایی که از او وجود دارد هیچ شکی را به جا نمی گذارد که ادعا کنیم وسیله ی او همان پاراگلایدر است. البته اوایل دهه ی هفتاد میلادی هم طراحی هایی انجام شده اما چتر ها سنگین تر و عملکردی متفاوت داشتند.
در سال 1987 چتربازان فرانسوی ژان کلود ، بتمپس، آندره بون و ژرارد بسون از میوسی (Mieussy)فرانسه تکنیک های دویدن از شیب را اصلاح کردند . این تمرین خیلی زود مورد توجه قرار گرفت و میوسی به اولین مرکز مورد توجه پرواز با پاراگلایدر تبدیل شد.
طولی نکشید که اسکی بازان و کوه نوردان هم به جمع خلبانان پاراگلایدر پیوستند وسراسر آسمان کوه های آلپ با بال های رنگین کمانی درخشان پوشانده شد.
وقتی خبر این طراحی های جدید درپاراگلایدر به انگلستان رسید دو سازنده چترهای مربعی شکل، جان هاربوت و اندرو کراولی مجذوب آن شدند.
آنها پس از مدتی تغییراتی در مواد و شکل چتر ایجاد کردند که بسیار به عملکرد پاراگلایدر کمک کرد و پس از آزمایش های متعدد جان هاربوت به یکی از اولین خلبانان ، تولید کنندگان و مربیان پاراگلایدر تبدیل شد. روند پیشرفت پاراگلایدر به آهستگی انجام شد و نیاز به رویاپردازی ها، ایده ها و آزمایش های زیادی با وجود محدودیت ها داشت ، تا به طراحی های امروزی رسید .
خلبانان جدید پاراگلایدر به سرعت شروع به رقابت کردند.اولین مسابقات جهانی پاراگلایدر در سال 1989 در اتریش برگزار شد. در همان سال “هانس یورگ باخمیر” اولین رکورد جهانی مسافت مستقیم را با مسافت 69.15 کیلومتر که توسط فدراسیون جهانی ورزش های هوایی (FAI) به ثبت رسید، به نام خود ثبت کرد.در پایان آن سال توسط دو خلبان دیگراین رکورد شکسته شد، و در دسامبر 1990 به 150 کیلومتر رسید. رکوردهای پرواز مستقیم با پاراگلایدر همچنان در حال افزایش بود و در سال 2007 رکورد 400 کیلومتر را شکست. رکورد فعلی مسافت مستقیم 564.3 کیلومتر(350 مایل) در 13 اکتبر 2016 توسط Donizete Baldessar Lemos، Rafael Monteiro Saladini و Samuel Nascimento ثبت شده است.
امروزه ، یادگیری پاراگلایدر آسان‌تر، ایمن‌تر و هیجان‌انگیزتر از همیشه است.طراحی گلایدرها به طور مدام در حال بهبود است، وهنوز هم برخی از نوآوری ها و طراحی و تکنیک های جدید در راه است. پاراگلایدرها سبک‌تر، پایدارتر و راحت‌تر با قابلیت عملکردی بهتری هستند.
برای طراحی های جدید در سال های آینده آماده باشید.
